Toespraak Henk
Beste mensen: familie, vrienden collegae, buren, heel fijn dat jullie allemaal gekomen zijn naar het afscheid van Dina Helena Frank
De misschien wat ongebruikelijke muziek bij binnenkomst was haar muziek. Muziek die wij de laatste week vaak voor haar draaide en die een brede glimlach op haar gezicht deed verschijnen.
Dina Helena Frank
Dina staat voor oordeel, gerecht. Diny hield niet van onrecht, was eerlijk. Wat haar kinderen ook uitspookten, ze moesten eerlijk blijven. Ze had een gruwelijke hekel aan liegen.
Helena Stralende, lichtgevende, dit behoeft geen verdere uitleg. Ik denk dat we het er allemaal overeen zijn dat zij hieraan ruimschoots voldeed.
Ook aan haar achternaam Frank deed eer aan, met name tijdens de moedige strijd die zij de afgelopen tijd leverde.
Ze werd Diny genoemd.
Volgens haar zeggen had ze een heel lieve moeder, een strenge vader en een broer waaraan ze heel veel fijne jeugdherinneringen had.
Haar oudere zus Ans leerde ze veel later kennen. Ze was 12 toen haar zus met haar kinderen uit Australië terug keerde.
Ze groeide op in Den Haag, eerst aan de Rododendronstraat en hierna aan de Mient.
Ze heeft haar jeugd altijd als heel fijn, onbekommerd en onbezorgd beschreven.
Op de Mulo liet zij zich Helen noemen.
De naam Diny associeerde zij met een naam te die vaak op boerderijen voorkomt, maar dan niet voor mensen.
Helen was intelligent maar had een hekel aan GYM. Ze mocht na de Mulo naar de HBS maar koos voor de secretaresseopleiding Schroevers omdat daar niet gegymd werd. Een keuze waarvan ze later nog wel spijt van heeft gehad.
Ze ging werken voor de Canadese ambassade alwaar zij weer Diny werd genoemd. Deze naam vonden ze daar beter bij haar passen en de associatie met de koeiennamen kenden ze daar niet.
Ruim 30 jaar heb ik haar partner mogen zijn en daar ben ik zeer trots op.
Voorjaar 1980
Ik was 21 toen zij aan mij werd voorgesteld met “dit is Diny en ze is al 30” Ik kan zeggen dat Diny meer indruk op mij maakte dan 30. We hebben die avond lang met elkaar gedanst. Het voelde meteen heel goed, maar ja, ik snotneus van 21 met zo’n bloedmooie stralende vrouw……
We ontmoette elkaar vaker en steeds weer was er die niet te beschrijven warmte die ik voor haar voelde. Maar ik bleef die 21 jarige snotneus.
Wat ik niet durfde vermoeden was dat Diny het zelfde gevoel voor mij had maar dacht “ik ben al 30, hij zal toch niets in mij zien”
30 april 1980, kroningsdag van Beatrix, op een verjaardagsfeestje van een inmiddels gezamenlijke vriend, deed zij alle moeite om naast mij op de bank te komen zitten. Er was niet veel ruimte maar dat voelde des te beter. Er werd muziek van Genisis gedraaid en Diny wilde er op dansen. Ondanks dat ik wat sputterde met de opmerking dat je op deze muziek helemaal niet kan dansen stond ik even later met haar in mijn armen.
Ze keek omhoog, zo’n moment vergeet je nooit meer, die blik……..de eerste zoen.
Ruim 30 jaar, zo’n fantastisch mooie tijd……..
Als ik nu de fotoboeken er op na kijk zijn we eigenlijk in de eerste jaren constant op pad: Al na 10 dagen ’n weekendje Limburg, ’n week later naar Duitsland, Brussel, Antwerpen, zeilen, fietsen, wandelen, Terschelling …….. Je moet echt heel ver doorbladeren in het fotoboek eer het 1981 wordt.
Al heel snel gingen wij samenwonen aan de Juliana van Stolberglaan in Den Haag.
In mei 1986 werd Marije, onze eerste dochter geboren. De moeder van Helen is een paar weken ervoor overleden. Ze heeft daar altijd een speciaal herinnering aan overgehouden, aan de ene kant haar stervende moeder en aan de andere kant de schoppende baby in haar buik. Wij zijn er toen tot de laatste adem bijgebleven.
Wouter werd in juli 1988 geboren, vlak nadat wij naar Lisse waren verhuisd. Merel zag 3 jaar later het daglicht en ons gezinnetje, waar Helen zo trots op was, was compleet.
Mooie jaren vol geluk, liefde voor elkaar en de kinderen, voorspoed en heel veel vakanties !
Zelfs de kanker, die in 1999 zich voor het eerst meldde, kon hier niets aan veranderen.
Kanker ik ? Kom maar op !!!
Natuurlijk was het een moeilijke periode maar haar strijd leek gewonnen.
Ze is er wel altijd van overtuigd geweest dat de kanker ooit haar dood zou worden. Met die wetenschap is ze nog meer gaan reizen, 5 – 6 keer per jaar.
Een van die reizen is haar nog bijna fataal geworden. Een enorm noodweer in de Sahara deed het hotel, waarin zij samen met Marije verbleef, instorten.
Nooit zal ik dat vergeten, midden in de nacht ging de telefoon “het hotel stort in, water tot aan mijn middel……… En daar lag ik dan in mijn warme droge bed, ik kon niets !!!!
Eind april zijn wij nog samen naar Portugal geweest, niets aan de hand.
Begin mei het eerste pijntje in een van de ribben. ’t zal wel een kneuzinkje zijn. Nog samen naar Corsica geweest, de pijn hielt aan, toch maar naar de huisarts.
Nog maar 2 weekjes aanzien. Half juli naar de specialist………… de kanker zat op vrijwel alle botten.
Ondank dit bericht zijn wij de kinderen naar onze vertrouwde plek in Bretagne nagereisd en hebben wij met z’n allen Helen haar laatste vakantie tot een van de mooiste gemaakt.
10 extra jaren voor de kinderen, zo beschouwde zij de periode na 2000 en het lijkt alsof ze daar een tol voor heeft moeten betalen.
Zwaar, heel zwaar heeft ze het gehad de laatste maanden.
Maar tot de laatste adem heeft ze gevochten en de namen van haar kinderen gefluisterd. Het laatste wat ik haar zei is “Helen, ik zal er altijd voor de kinderen zijn, en die kinderkamer voor jouw kleinkinderen komt er ook” daar hadden we nogal eens een meningsverschil over, en toen gaf ze zich over…………