Toespraak Gemma

Wie denkt dat er aan de Lindenlaan dit jaar niet aan Kerst werd gedaan heeft het mis. Kerst stond in het teken van héél veel liefde en herinneringen. Wat ik gezien en gevoeld heb bij Henk, Helen en de kinderen is niets dan liefde, liefde en nog eens liefde, vanzelfsprekend, onvoorwaardelijk, oneindig.

Lieve Helen, 31 jaar kennen we elkaar en vanaf onze eerste ontmoeting tot het laatste moment heb ik mij rijk gevoeld met een schoonzusje die voelde als een zusje en een vriendin als jij.

In 1980 leerden we elkaar kennen. We gingen fietsen en kamperen met z’n allen, om te vieren dat Anjes en Kok 30 jaar getrouwd waren. Wij zouden met z’n tweetjes reizen en ik haalde je op bij de Canadese ambassade waar je werkte. Ik was onder de indruk van het vloeiend Frans dat je sprak en zag ook dat je een heel geliefde collega was. “Wat een fijn mens” dacht ik, “dat gaat wel klikken”.

We haalden eerst je splinternieuwe fiets op, want je kwam in een sportieve familie terecht. Samen hezen we onze racefietsjes boven op jouw gele R-4tje en gingen op weg. Vanaf dat moment was onze vriendschap bezegeld. Ik prijsde mij gelukkig met zo’n fantastische keuze van Henk en voelde dat het goed zat tussen jullie. Een lange en evenwichtige relatie in het verschiet tussen twee fijne respectvolle mensen. En bovendien zag je er ook nog eens onwijs mooi uit. Als enig meisje kon ik wel wat zussen gebruiken.

Al snel kwamen we vaak over de vloer in de flat in Bezuidenhout. Na alle verbouwingen waar Kok zijn handen vol aan had, genoten we van heerlijke etentjes. Er ontstond een enorme liefde voor lekker kokkerellen, eten en lang tafelen en het liefst met anderen. Henk en jij in de open keuken, wij lekker met een drankje aan de huisbar. De gastvrijheid die jullie zo kenmerkt.

Naast deze verliefde tijd waren er ook zorgen. Je verloor je beide ouders veel te vroeg. Ik had grote bewondering voor de wijze waarop je jouw moeder verzorgde in het tehuis waar ze zo nog lang heeft moeten verblijven. De liefde waarmee je haar omringde. Wat moet jouw mam dát gevoeld hebben. Je had de liefste moeder van de hele wereld riep je altijd. En als ze op jouw leek ik me dat helemaal voorstellen.

Gelukkig komt Henk uit een groot gezin en al snel sloten we jou allemaal in onze armen.
Wat hebben we veel gevierd samen. De vele Sinterklaasavondjes in Wassenaar, toen we nog tijd hadden om uren met surprises in de weer te zijn. Altijd wel met een technisch snufje. Wat waren we creatief en vindingrijk. Jij vond zelf van niet maar stelde je daar veel te bescheiden in op. Je maakte prachtige surprises en gedichten. Wel zag je er altijd erg tegenop, en hoewel anderen dat soms oplosten door zichzelf te trekken, jij bleef braaf meedoen in onze gekte.

Zo kreeg je ooit met Sinterklaas “het bordje” . Een aardewerk bordje ter grote van een ontbijtbord wat bedoeld was om aan de muur te hangen met het romantische mierzoete tafereeltje van 2 geliefden, zittend hand in hand in een prieeltje, bordeauxrood, helemaal de verkeerde kleur dus. Het was een vingerwijzing naar jullie uitingen van verliefdheid die wij “handje pepermuntje” noemde. Het bordje werd uit naam van Henk aan jou gegeven. Je was natuurlijk op je hoede. Nog niet goede wetende wat de smaak van Henk was durfde je hem niet te vertellen dat je het afgrijselijk vond. En al helemaal niet met zo’n mooi liefdesgedicht erbij. Wat was je oplucht toen bleek dat ik de Sinterklaas was. Vanaf die tijd dook het bordje regelmatig op bij huwelijken en jubilea.

In 1982 verscheen er op Sinterklaasavond een prachtige ooievaar met baby, Sinterklaas wenste een kleinkind voor Kok en Anjes, ‘t was hoogste tijd! Wat niemand wist is dat Tim toen al 4 weken in ontwikkeling was en 8 maanden later werd geboren. En Marije, Wouter en Merel, ik moet jullie bekennen, eigenlijk werd toen het eerste kindje van Helen en Henk geboren. Wat waren zij verliefd op Tim. De kinderwens bloeide steeds heviger dus daar hebben jullie je bestaan ook een beetje aan te danken.

Voor mij betekende dit veel, ik zag hoe veel jij en Henk om die kleine Tim gaven. Onze echte zussenband werd steeds sterker en ik wenste dat ook jullie dit moois snel mee mochten maken.

In mei 1986 was het zover. Marije werd geboren. Het was ook de eerste keer dat ik geconfronteerd werd met het feit dat een mensenleven kwetsbaar is. In het ziekenhuis gebeurde een en ander wat anders had af kunnen lopen. Maar gelukkig, je was sterk en kwam er weer bovenop. Ik heb jou, Marije en Henk mogen vergezellen van het ziekenhuis naar huis en daar hebben we toen in het vervolg een traditie van gemaakt.
En onlangs mocht ik er bij zijn toen je zelf uit het ziekenhuis weer thuis kwam, samen met de kinderen en Henk in warme Kerstsfeer.

De mooie flat in Bezuidenhout werd in 1988 ingeruild voor een eengezinswoning in Lisse. De afstand was wat groter maar we zagen elkaar tussen werk en kinderen opvoeden regelmatig. Baby’s werden peuters, peuters werden kleuters. We vierden de eerste plasjes op het potje, de eerste tandjes, de eerste stapjes en hielden elk nieuw woordje bij. En intussen breidde de kinderschare zich genoeglijk uit. Er volgen jaren van werken, verzorgen, van feesten en vreugde, van lol, lief en leed.

Het eerste leed stak de kop op in 1999. Er werd borstkanker bij je geconstateerd met alle gevolgen van dien. Wat een verdriet, wat een wending, wat een ongeloof. En wat een kracht, wat een optimisme, wat een wonder. Helen, je hebt je zo fantastisch door die tijd heengeslagen. Samen met Henk ben je ervoor gegaan. Alle inspanning loonde de moeite, je won de slag, de ziekte leek zich koest te houden.

Ik weet ook dat de angst vaak regeerde. Ook bij mij Helen. Ik was altijd op mijn hoede. Probeerde signalen op te vangen en in te schatten of een verkoudheid ook echt een verkoudheid was. Jouw vermoeidheid ook echt kwam door jouw drukke leven, een pijntje hier en daar geen teken van uitzaaiing was. Maar jouw drijfveer waren je kinderen en Henk, zij maakten van jouw leven het feest, wat je zo volop hebt gevierd.

Vorig jaar toen we met z’n vieren gingen “sloepen” door de grachten van Leiden voeren we langs een terras waar we samen 10 jaar geleden zaten nadat je pruiken gepast had voor het geval dat….
10 volle jaren, dat was toch echt wel een goed teken! We vierden het met wijn en heerlijke hapjes die uit de volle tassen en koelbox tevoorschijn kwamen. Een zo vertrouwd beeld voor wie met Henk en Helen op stap gaat.

Het werden uiteindelijk 11 volle jaren waar je alles uit gehaald hebt. Echt niets sloeg je over of liet je zomaar voorbij gaan. En in alles de kinderen op de eerste plaats. Wat prees je jezelf gelukkig dat je hun ontwikkeling mee mocht maken, dat je ze alles kon geven en meegeven in hun jonge leven. Wat heb je van al hun talenten kunnen genieten. Je kon zo trots zijn op alles wat ze deden. En terecht. Jullie hebben een fantastisch gezin met 3 parels van kinderen. Een gezin waarin ik mij altijd welkom en thuis voel. Een gezin waar ook Tim als een eigen kind omarmd wordt en vaak gezamenlijk met jullie optrekt, met als hoogtepunt de jaarlijkse wintersport en natuurlijk Penestin.

Veel steun gaf je me ook bij mijn eigen moeilijke periode met als grote winst de kennismaking met mijn vriendinnen Margje en Sylvia. Het klikte zo goed dat we besloten om er jaarlijks met z’n viertjes een week op uit te trekken. Portugal, Frankrijk, Duitsland…. de lol die we in die weken hebben kan ik hier niet overbrengen. Maar iedereen die vier vrouwen op en terras krom ziet liggen weet wel ongeveer hoe het er bij ons in zo’n week aan toe ging. Het ging helemaal nergens over en het ging echt overal over. Hoe dierbaar zijn nu al die maffe zonovergoten foto’s met die stralende schaterlachen, rode lippen, ondeugende blikken, fleurige jurken, volle tasjes, strakgetrokken onderkinnen en rode konen van de opvliegers.

En dan ineens…vrees wordt angst, angst wordt hoop, hoop wordt vrees. Wat een emoties, zou het dan toch! Je mocht nog op vakantie naar Penistin. Ik sms-de je iedere dag. “Volgend jaar weer” sms-de je terug. Op de heenweg net over de grens in Frankrijk belde je me op en zei: “Gem, je zult het wel vreemd vinden dat ik het zeg, maar ik stap hier net even de auto uit en ik ruik nieuw leven”. “En Henk en ik….ja, het is natuurlijk vreselijk maar het brengt ons nog zoveel dichter dicht bij elkaar, dat is dan weer de mooie kant”.
Ik realiseerde mij hoe bijzonder en fijn het is dat jij en Henk, ondanks zoveel tegenslag, in staat zijn om van iedere dag weer een mooie dag te maken en dat je in staat was om het leven te blijven vieren en hoeveel je daar de komende tijd samen nog aan zou hebben.

De laatste maanden was mijn strijd mijn machteloosheid
Ik probeerde mij jou situatie voor te stellen en dacht
Ik keek naar de zon en wolken en dacht
Ik keek naar Henk en de kinderen en dacht
We brachten met z’n allen jullie bed naar beneden en ik dacht
Je hield weer wat binnen en ik dacht
Ik deelde jouw kleding uit in Kenia en dacht
Ik zat aan je bed en dacht
Ik deelde al mijn verdriet met Harry en dacht
Ik dacht de hele tijd aan jou. Hoe eenzaam moet lijden wel niet zijn!

Nu sta ik hier en denk hardop, wat ben jij omringd met liefde. Geen sprake van eenzaamheid Helen. Wat een rijkdom, je was erbij, je bent er bij, je blijft erbij met heel je hart. Zorg dat Henk en de kinderen van iedere dag weer een mooie dag zullen maken, geef ze jouw kracht om het leven te vieren, nu en in de toekomst.

Wie denkt dat Kersmis nooit meer vrolijk zal zijn heeft het mis. Kerstmis is van nu af aan een feest van liefde en herinneringen. Met gele paprikasoep op 1ste Kerstdag en Ossenstaartsoep op 2de Kerstdag. Het was je laatste sterke zet Helen.
Dag lieve kerstengel van me, bedankt voor alles.

Gemma