Blog
Op deze pagina vertellen wij u hoe het met ons gaat.
Wij zullen de tekst regelmatig aanpassen.
Marije
Wouter
Merel
Henk
Op deze pagina vertellen wij u hoe het met ons gaat.
Wij zullen de tekst regelmatig aanpassen.
Marije
Wouter
Merel
Henk
Oktober 2019
Het is al weer bijna 9 jaar geleden. Soms denk ik, moet ik deze site niet eens verwijderen, het is al weer zo lang geleden. Maar ik kan het niet.
Ruim 2 jaar zijn we met de Dina Helena onderweg, hebben veel mooie en spannende dingen meegemaakt.
Vaak denk ik dat Helen op mijn schouder meevaart.
7 mei 2018
We zijn al weer bijna een jaar onderweg.
Onze avonturen zijn te lezen in http://www.zeilenddewereldrond.nl
16 februari 2017, ik moet nog 4 weken werken, ben dus nog niet vertrokken. Ik ga niet alleen, heb 3 jaar geleden Marja ontmoet, samen hopen we in mei te vertrekken.
Voor onbepaalde tijd!
Met de kinderen gaat het goed, Marije woont inmiddels in het Statenkwartier, daar waar Helen graag op de “Fred” haar inkopen deed, Wouter woont en werkt in Barcelona en Merel woont in Leiden.
30 december 2014, het is vandaag 4 jaar geleden dat we Helen naar haar laatste rustplaats gebracht hebben, een dag die nog steeds op mijn netvlies gebrand staat.
Kerst hebben we voor het eerst sinds mensenheugenis niet thuis in Lisse gevierd maar in de Belgische Ardennen.
Er is veel gebeurd de afgelopen 4 jaar, we zijn niet stil blijven staan. Marije werkt en woont in Den Haag, in de zelfde buurt als waar Helen is opgegroeid. Wouter staat op het punt om een huis in Amsterdam te kopen. Merel zal komend voorjaar afstuderen. En ik……… ben ook niet stil blijven staan. September 2016 hoop ik met de DinaHelena aan mijn wereld zeilreis te beginnen.
Morgen is het precies twee jaar geleden dat mijn moeder haar gevecht tegen kanker verloor. Het is nog steeds onwerkelijk. Alleen de dag zelf al; Kerstavond was haar favoriete dag van het jaar. En al had ze het liefst alle Kerstdagen haar hele gezin bij elkaar, als we er in ieder geval die avond maar bij waren…
In 2010 was ze net een paar dagen uit het ziekenhuis, en we hoopten zo dat ze Kerstavond nog een allerlaatste keer mee mocht maken. Maar die ochtend overleed ze. Toch hebben wij Kerst en Oud&Nieuw gewoon gevierd dat jaar, en ook vorig jaar hebben we dat gedaan, en ook dit jaar zullen we dat doen…
Mensen denken vaak dat dit een extra beladen week voor ons is, maar zo ervaar ik dat helemaal niet. Natuurlijk mis ik mijn moeder enorm, maar dat doe ik elke dag van het jaar. En natuurlijk wordt er stilgestaan bij haar sterfdag, maar we genieten met volle teugen van de feestdagen, met de herinneringen aan Helen voor altijd in ons hart. Ik ben haar niet echt verloren, want daarvoor gaf ze te veel. Wat zij zei dat blijf ik horen, van wat zij was ben ik een deel…
Onder het genot van lekkere hapjes en drankjes zal er morgen met een zelfgemaakte quiz gestreden worden om de wisselbeker. 1e en 2e Kerstdag staan in het teken van cadeautjes en grote diners, met o.a. ossenstaartsoep, carpaccio, gele paprikasoep en zalmcroustade. Dat is al een jarenlange traditie. Met Oud&Nieuw gaan Wouter, Merel, ik, de aanhang, en wat andere familieleden overdag naar het Tikibad terwijl Henk oliebollen bakt; nog zo’n traditie. ‘s Avonds wordt er dan weer een quiz gespeeld om een andere wisselbeker, en gesjoeld, champagne gedronken, vuurwerk afgestoken etc…
Helaas zijn er dit jaar nog eens twee belangrijke mensen in mijn leven weggevallen, want in maart is mijn oma overleden en in september mijn opa. Zij hebben elke Kerst en Oud&Nieuw bij ons gevierd. Het zal gek zijn om ineens drie mensen minder aan tafel te hebben.
Inmiddels ben ik in twee jaar tijd zelfs al naar zes begrafenissen geweest (een tante van mijn vriend, mijn moeder, mijn oma, mijn opa, een vriendin van de familie, en een oom). Wat valt er nog te zeggen als je in korte tijd zo vaak afscheid moet nemen? De dood is onvermijdelijk met het leven verbonden, en er zal dus nooit een einde komen aan afscheid nemen. Ik geloof er helaas niet in, maar ik hoop wel vurig op een weerzien ooit. En als er dan iets is na de dood, zoeken deze zes personen elkaar deze Kerst vast en zeker even op om een wijntje te drinken en op ons te proosten, net zoals wij op hun proosten…
Ik doe gewoon alsof…
Als ik naar de lucht kijk en zie dat de wolken blauw, paars en geel zijn, dan is mijn opa een nieuw aquarel aan het schilderen. Als ik naar de wind luister en die hoor gieren, dan is dat van het lachen om één van mijn oma’s leuke verhalen. Als ik de zon op mijn gezicht voel, dan is dat de warmte en liefde die mijn moeder uitstraalt. En met dat in mijn gedachten zijn ze heel ver weg en toch ook altijd heel dichtbij…
En met dat in mijn gedachten wens ik jullie nu allemaal een heel fijne Kerst en een gelukkig Nieuw Jaar!
Weer een schooljaar voorbij en nu komt het einde van mijn studie in zicht. Na 6 maanden Engeland heb ik al mijn vakken voor mijn master gehaald. Nu werk ik aan mijn scriptie. Niet geheel onbelangrijk: komende week start ik ook een traineeship voor 27 maanden. Lynn heeft het goed naar haar zin in Stockholm en komt geregeld (ook komend weekend) naar Nederland. Zelf zal ik ook meer haar kant op komen.
Op belangrijke momenten zou ik graag willen dat Helen het allemaal mee mocht maken. Aan de andere kant weet ik dat ze toch al apetrots was en waarschijnlijk niet veel trotser had kunnen zijn. Die gedachtegang stelt me gerust. Tot horens allemaal!
Laatst was het Moederdag en dat was toch wel even slikken. Overal hingen reclameborden over Moederdag cadeau’s en in winkels vroegen ze als ik iets kocht: Is dit voor Moederdag? Tja.. dan krijg ik af en toe echt even een rot gevoel.
Maar over het algemeen gaat het goed. Wel is het zo dat ik haar met de dag erger mis. Er komen steeds meer momenten dat ik denk ‘was ze hier maar bij’. Ik begin steeds meer te beseffen dat ze er echt niet meer is.
Ik weet niet of het toevallig is, maar ik leer steeds meer mensen kennen die ook een van hun ouders zijn kwijtgeraakt. Ik vind het heel fijn om aan hun mijn verhaal kwijt te kunnen en naar iemand anders verhaal te luisteren. Verder heb ik ook veel steun bij mijn vrienden en familie.
Ik ben met mijn Pabo opleiding gestopt omdat ik het niet meer zo leuk vond. Nu ga ik werken tot september en dan weer beginnen met een nieuwe opleiding. Wat weet ik nog niet. Maar het zou best een marketing opleiding kunnen worden.
Groetjess